|
||||||||
“ More hot Chicago blues… “ Singer-songwriter & gitarist Nick Moss werd geboren en groeide op in “home of the blues” Chicago, IL. Muziek was thuis een constante, aangezien zijn moeder een uitgebreide collectie R&B platen had. Van jongs af aan raakte Nick op die manier vertrouwd met de muziek, waar hij later succesvol mee werd. Bovendien had hij het geluk dat hij een erg muzikale oom had, die voor hem voor zijn verjaardag of Kerst geen traditionele geschenken, maar echte vinylplaten kocht. Het kon daarom niet uitblijven dat Nick Moss ook besloot om zich te bekwamen als gitarist. Na zijn eerste podiumervaringen met zijn broer (1988/1990) was er al snel geen houden meer aan toen hij ook de in de grotere clubs uitgenodigd werd. Zo belandde hij voor het eerst als bassist bij bluesman Buddy Scott en later zowat voor een jaar in de begeleidingsband Jimmy Fast Fingers Dawkins. Zijn tijd bij The Legendary Bluesband (1991/1994) was totaal anders. Daar kwam hij in aanraking met bandleden als Pinetop Perkings, James Cotton en Junior Wells, die hem niet alleen leerde hoe je de blues moet spelen, maar ook hoe je blues moet voelen. Voor een kerel die amper twintig was, was dit een hele belevenis. Vervolgens (1994/1997) speelde hij gitaar in de band van Jimmy Rogers. Daar kreeg hij de gelegenheid om zijn eigen speelstijl te ontplooien, een ideale leerschool zoals later bleek. Na de dood van Jimmy Rogers vond Nick de tijd rijp om aan een eigen carrière te beginnen. Tot 2008 was dat met zijn groep de Flip Tops en de originele ritmesectie met wie hij gespeeld had bij Jimmy Rogers (met o.a. drummers Kenny “Beedy Eyes” Smith -zoon van Willie “Big Eyes” Smith- en Mark Fornet). Momenteel is Nick nog het enige echte groepslid. Zijn debuutalbum als Nick Moss & the Flip Tops ‘First Offense’ [1998] (opnieuw uitgebracht in 2003), omvatte een gastoptreden van de harmonicaspeler Lynwood Slim. Zijn volgende albums ‘Got a New Plan’ [2001], ‘Count Your Blessings’ [2003], ‘Sadie Mae’ [2005$ en ‘Live at Chan's’ [2006], werden elk genomineerd voor een W. C. Handy Award. In 2009 veranderde hij de naam in de Nick Moss Band. ‘Lucky Guy!’ (de opvolger van ‘The High Cost of Low Living’ [2018], zijn debuut bij Bruce Iglauer’s Alligator Records), is de titel van Moss’ 13de album dat in augustus verschijnt. Naast hem op de album hoes en sinds 2016 op de podia, staat tegenwoordig de charismatische showman/ mondharmonicaspeler Dennis Gruenling, die mee de sterke Chicago groove bepaalt. Als teenager besloot Gruenling na het beluisteren van ‘Harp Attack’ [1990] (een muzikaal harmonica treffen van James Cotton, Junior Wells, Carey Bell & Billy Branch) om zelf ook harmonicaspeler te worden. Hij vond zijn verdere inspiratie bij o.a. Little Walter en George “Harmonica” Smith, maar ook bij jazz tenorsaxofonist/ klarinettist Lester Young (1909-1959) en de energieke tenorsaxofonist in de Jazz en R&B, Red Prysock (1926-1993). “ Moss creates a two-headed monster that takes the band thundering through crisp originals… “ ‘Lucky Guy!’ is een Chicago blues album met 14 tracks met 13 originele Nick Moss/ Gruenling songs. Naast Moss (zang, gitaar) en Gruenling (harmonica, zang) stonden ook Taylor Streiff (piano, Hammond B3, Wurlitzer), Rodrigo Mantovani (bas) & Patrick Seals (drums) voor de opnames in de Greaseland studio’s in San Jose, CA, van co-producer/ gitarist Kid Andersen. Op ‘Lucky Guy!’ balanceert Nick Moss moeiteloos tussen het rollende titelnummer “Lucky Guy” naar de krachtige verwijzing naar Chicago in “312 Blood” (met een mooi piano solo van Streiff), naar de waarheid vertellende slow blues “Sanctified, Holy and Hateful” (op het album één door Moss meest expressief gezongen nummer met buitengewoon -waarbij elke noot telt- belangrijke gitaarspel). Zijn 4-koppige band krijgt het gezelschap van Kid Andersen op 5 nummers. Andersen speelt ritmegitaar op de titelsong, “Me and My Friends” en speelt de 2de solo op “Movin’ On My Way” (Gruenling zingt en met Mantovani op staande bas). Hij speelt bariton gitaar op “Tell Me There’s Nothing Wrong” en mondoline op “Simple Minded”. Op de afsluiter “The Comet” voegt "Monster" Mike Welch zich bij Moss. Het is een emotioneel eerbetoon aan de overleden bluesman, Mike Ledbetter (1985-2019), een goede vriend van zowel Moss als Welch. “Ugly Woman” is een cover van Johnny O’Neal Johnson, “Hot Zucchini” is het 2de nummer waaraan Gruenlich meeschreef, op “Wait and See” zingt hij nogmaals en “Cutting the Monkey’s Tail” is een instrumental, een erg jazzy nummer. Nick Moss heeft zich ontpopt als een Chicago blues gitarist die de geheimen van de juiste dosering onder de knie heeft. Op ‘Lucky Guy!’ zit alles opnieuw perfect verpakt in een retro-sfeer met eigen nummers, snedig gitaarspel en de gepaste vocalen. “ Nick Moss has evolved himself as a Chicago blues guitarist who has mastered the secrets of the right dosage. On ‘Lucky Guy!’ everything is again perfectly packed in a retro atmosphere with own songs, clever guitar playing and the apposite vocals… “ (ESC for Rootstime.be) Noteer alvast 17/10/2019 @ MOD - Hasselt voor een optreden van The Nick Moss Band feat. Dennis Gruenling (op uitnodiging van move2blues) in de vernieuwde Club. Wij kijken hier zeker naar uit! Eric Schuurmans Release: 09/08/19 Album track list: Album line-up: Discography (The) Nick Moss (Band): |
||||||||
|
||||||||
 (2).jpg)
